Η σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης «είναι σωστό εναντίον σωστού», γράφει στους New York Times ο Νίκολας Κριστόφ

Σε μια από τις πιο συζητημένες αναλύσεις των τελευταίων μηνών, ο γνωστός Αμερικανός αρθρογράφος Νίκολας Κριστόφ υποστηρίζει μέσα από τις σελίδες των New York Times ότι η διαρκής σύγκρουση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων δεν μπορεί να εξηγηθεί με το απλουστευτικό σχήμα «σωστό εναντίον λάθους». Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, πρόκειται για «σωστό εναντίον σωστού», για δύο λαούς που έχουν δίκιο να αγωνίζονται για την επιβίωσή τους, την ελευθερία τους και το δικαίωμα να ζουν ειρηνικά στη γη των προγόνων τους.

Στο άρθρο του, ο Κριστόφ αναγνωρίζει ότι η Μέση Ανατολή δεν είναι μια περιοχή όπου συγκρούονται το φως και το σκοτάδι, αλλά ένας τόπος στον οποίο δύο εθνικά οράματα συγκρούονται διαρκώς. «Όποια και αν είναι η άποψή μας για τη Μέση Ανατολή», γράφει, «θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένα μωρό από το Ισραήλ και ένα μωρό από τα Παλαιστινιακά Εδάφη είναι ηθικά ισοδύναμα, καθένα με το ίδιο δικαίωμα να μεγαλώσει ελεύθερο χωρίς φόβο βομβιστικών επιθέσεων σε λεωφορεία, πυραύλων ή εθνοκάθαρσης».

Ο δημοσιογράφος δεν διστάζει να αναγνωρίσει ακόμη και την καθυστερημένη προσπάθεια του Ντόναλντ Τραμπ για την επιβολή κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα, γράφοντας: «Το πληκτρολόγιό μου, τόσο συνηθισμένο στις επικρίσεις κατά του προέδρου Τραμπ, σοκάρεται καθώς γράφω αυτή τη στήλη. Αλλά ο Τραμπ αξίζει πραγματικά μεγάλη αναγνώριση για την εφαρμογή της κατάπαυσης του πυρός στη Γάζα και την απελευθέρωση ομήρων και κρατουμένων».

Για τον Κριστόφ, η πρόοδος στην περιοχή δεν μπορεί να επιτευχθεί αν οι δύο πλευρές συνεχίσουν να βλέπουν η μία την άλλη μέσα από το πρίσμα του μίσους. Αντί για τη λογική του καλού και του κακού, ο αρθρογράφος καλεί να επικρατήσει η αναγνώριση της κοινής ανθρωπιάς, καθώς και η συνειδητοποίηση ότι και οι δύο πλευρές έχουν υποφέρει ανείπωτα.

Υπενθυμίζει πως η ιστορία είναι γεμάτη σφαγές και εγκλήματα εκατέρωθεν: από τη Χεβρώνα το 1929, στο Ντέιρ Γιασίν το 1948 και τα στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα το 1982. Οι πληγές, γράφει, είναι βαθιές και αμοιβαίες, ενώ ο πόνος κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, καθιστώντας τη συμφιλίωση ακόμη δυσκολότερη.

Παράλληλα, αναφέρεται στα δεδομένα των δημοσκοπήσεων που δείχνουν τη διαρκή πόλωση των κοινωνιών: σχεδόν οι μισοί Παλαιστίνιοι δηλώνουν ότι ενέκριναν τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, ενώ μεγάλο μέρος της ισραηλινής κοινής γνώμης υποστήριξε τη σκληρή στρατιωτική απάντηση στη Γάζα, αρνούμενο τον λιμό και τα εγκλήματα κατά των αμάχων. Ο Κριστόφ θεωρεί αυτή τη στάση «ηθική τύφλωση που πηγάζει από τον φόβο και το τραύμα».