Νίκος Πλακιάς: «Δεν είμαι ουτε αριστερός, ούτε δεξιός, είμαι ένας πατέρας που έχασε τα παιδιά του»

Η συνέντευξη του Νίκου Πλακιά στην εκπομπή «Χαμογέλα και πάλι» ήταν μια ωμή και ανθρώπινη εξομολόγηση: ένας πατέρας που προσπαθεί να βρει νόημα μέσα στο απόλυτο κενό. «Προσπαθούμε να γεμίσουμε την ημέρα μας με διαφορά πράγματα, ως γονιός που έχασε δυο παιδιά και την ανιψια μου ηταν πολύ δύσκολο, δεν είχαμε καταλάβει τι είχε συμβεί, βιώσαμε το απόλυτο κενό», λέει, περιγράφοντας τις πρώτες μέρες που «δεν είχαμε το κουράγιο να σηκωθούμε απο το κρεβάτι».

Ο βασικός του πόνος δεν ήταν ποιος φταίει — ήταν αν τα παιδιά τον φώναξαν και αυτός δεν ήταν εκεί: «Ήθελα να ξέρω αν τα παιδιά με χρειάζονταν αν τα παιδιά φώναξαν μπαμπά, μαμά και έγω δεν ήμουν εκεί να τα βοηθήσω, αυτό με έτρωγε, όχι ποιος ήταν υπεύθυνος ούτε τίποτα». Αυτή η εικόνα του πατέρα που αναζητά απαντήσεις για την πιο ανθρώπινη από όλες τις στιγμές —το αν ήταν παρών όταν τα παιδιά τον χρειάστηκαν— είναι το κέντρο της τραγωδίας του.

Μιλάει με λόγια απλά και πληγωμένα: «Δεν ήταν η κακιά η ώρα ήταν η κακιά η χώρα», υπογραμμίζει την κοινή μοίρα των παιδιών: «Aυτά τα παιδιά ήρθαν στη ζωή μαζί, μαζί μεγαλώσανε, μαζί φύγανε». Η απώλεια των διδύμων και της ανιψιάς τους άφησε πίσω και μια μικρότερη κόρη —μια παράτολμη ανθρωπιά που του θυμίζει ότι πρέπει να συνεχίσει: «Η μικρότερή μου ήξερε ότι είχα ένα δέσιμο με τα δίδυμα, έβλεπα σε αυτά μία προέκταση του εαυτού μου. Μία μέρα στο αυτοκίνητο μου είπε: “Εσύ μπαμπά τώρα θυμήθηκες ότι έχεις κι άλλο παιδί”».

Ο συνδυασμός συναισθημάτων που νιώθει είναι αδυσώπητος: πόνος, θυμός, οργή και «πολύ μίσος κυρίως για όλους τους υπεύθυνους». Η πολιτική διάσταση της υπόθεσης τον εξοργίζει — βλέπει χειροκροτήματα στη Βουλή και τα συνδέει με τη συνενοχή: «Όταν μπαίνουν μέσα στη Βουλή και χειροκροτούν τον δολοφόνο των παιδιών μου, είναι συνυπεύθυνοι. Γιατί να μην μπορούν να πουν οτι ναι φταίει ο Καραμανλής και ο Τριαντόπουλος;», και ζητά σκληρές κυρώσεις: «η λέξη πλημμέλημα δεν πρέπει να υπάρχει σε αυτή τη υπόθεση, μόνο το κακούργημα».

Στέλνει και αιτήματα προς την κορυφή της πολιτικής: «Και ο πρωθυπουργός πρέπει να λογοθετήσει, γιατί δεν απαντάει αν εκείνο το βραδύ ενημερωνόταν; Πρέπει να πάει να καταθέσει και εκείνος». Αναρωτιέται επίσης για πραγματογνωμοσύνες: «Πως έκλεισε η δικογραφία χωρίς να είναι το ιατροδικαστικό κομμάτι μέσα». Η έλλειψη απαντήσεων τροφοδοτεί την αγανάκτησή του.

Σε ανθρώπινα επίπεδα θυμάται την αδυναμία του πριν από τις δικαστικές μάχες: «Στον Ρούτσι δεν πήγα «γιατί φοβόμουν μήπως αντί για καλό κάνω κακό, είδα όμως οτι ένας άνθρωπος μπόρεσε και κούνησε το σύστημα»». Ταυτόχρονα, εκφράζει προβληματισμό για πολιτικές εκμεταλλεύσεις: «Θυμώνω που ο Άδωνις αναδημοσιεύει τις απόψεις μου, μπορεί να τις χρησιμοποιεί για να διχάσει τις οικογένειες».

Ωστόσο, δείχνει και διάθεση προσωπικής συγχώρεσης: για την αντίπαλη πλευρά πριν τη δίκη λέει «Σε προσωπικό επίπεδο θα της μιλήσω και θα την αγκαλιάσω, έχασε το παιδί της όπως και εγώ». Με αυτόν τον τρόπο χωρίζει το προσωπικό δράμα από τις πολιτικές και νομικές αντιπαραθέσεις.

Μιλάει για την «στημένη» πολιτική εκμετάλλευση πάνω στις πλάτες των οικογενειών: «Στις πλάτες μας έχουν στηθεί τεράστια πολιτικά παιχνίδια από όλα τα κόμματα, μίλησα με πολλούς, τα μάτια τους δεν είναι καθαρά. Δεν είμαι ουτε αριστερός, ούτε δεξιός, ουτε τίποτα, είμαι ένας πατέρας που έχασε τα παιδιά του». Αυτή η φράση —όπως την εξέφρασε— συμπυκνώνει την απόλυτη μετατόπιση της ταυτότητας: από πολιτική σε προσωπική, από στάση σε τραγωδία.

Η οργή του μεταμορφώνεται σε αποφασιστικότητα μπροστά στη Δικαιοσύνη: περιγράφει το παροξυσμό του αν ακούσει «παραβίαση καθηκόντων ή πλημμελήματος»: «Αν πάω στο δικαστήριο και ακούσω για παραβίαση καθηκόντων ή πλημμελήματος, θα βάλω τα οστά πάνω στην έδρα και θα πω “θα σας δικάσουν αυτά”». Η λέξη-εικόνα είναι σκληρή αλλά αντανακλά την αίσθηση δικαίου που ζητά.

Στο τέλος, η καθημερινότητα του είναι γεμάτη άδειες εικόνες: «Το πρώτο πράγμα που κοιτάω στο σπίτι είναι τα άδεια κρεβάτια, δεν συνηθίζεται. Ξέρω όμως ότι κάθε μέρα που περνάει είμαι μία μέρα πιο κοντά τους». Ένα μικρό φως ανάμεσα σε τεράστια σκοτάδια —η ελπίδα που κρατάει ένα πατέρα που μένει με την υπόσχεση και τον πόνο.