Παγκόσμιος συναγερμός! Αυξήθηκαν οι θάνατοι από ελονοσία

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι περίπου 610.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους το 2024 λόγω ελονοσίας, καταγράφοντας μικρή άνοδο σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Οργανισμού, τα κρούσματα αυξήθηκαν από 273 σε περίπου 282 εκατομμύρια, επιβεβαιώνοντας την επιβράδυνση της παγκόσμιας προόδου απέναντι στη νόσο.

Παρά το γεγονός ότι 47 χώρες έχουν πλέον πιστοποιηθεί ως ελεύθερες κρουσμάτων, αρκετά κράτη εμφάνισαν άνοδο το 2024, με πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα την Αιθιοπία, τη Μαδαγασκάρη και την Υεμένη.

Ο Ντάνιελ Νγκαμίτζε Μανταντί, επικεφαλής του παγκόσμιου προγράμματος του ΠΟΥ για την ελονοσία, τονίζει ότι «υπερβολικά πολλοί άνθρωποι εξακολουθούν να πεθαίνουν από μια αποτρέψιμη και ιάσιμη ασθένεια». Όπως επισημαίνει, η ανθεκτικότητα στα υπάρχοντα φάρμακα, τα προβλήματα με ορισμένα εντομοκτόνα, οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και οι συνεχιζόμενες συγκρούσεις δυσχεραίνουν την προσπάθεια περιορισμού της ασθένειας.

Η αύξηση των κρουσμάτων και των θανάτων αποδίδεται εν μέρει στη δημογραφική άνοδο, όμως σύμφωνα με τον ΠΟΥ η συχνότητα εμφάνισης κρουσμάτων άρχισε να αυξάνεται ήδη από το 2015–2016, από 59 σε 64 περιστατικά ανά 100.000 άτομα που θεωρούνται εκτεθειμένα στον κίνδυνο. Τα ποσοστά θνησιμότητας μειώθηκαν ελάχιστα, από 14,9 σε 13,8 ανά 100.000 ανθρώπους.

Σημαντικός παράγοντας αποτελεί και η υποχρηματοδότηση, η οποία συνεχίζει να υπονομεύει τις παρεμβάσεις. Το 2024, οι συνολικές δαπάνες από δωρητές και πληγείσες χώρες έφτασαν τα 3,9 δισ. δολάρια, πολύ κάτω από τον στόχο των 9 δισ. δολαρίων. Τα στοιχεία αυτά δεν ενσωματώνουν τις περικοπές που εφαρμόστηκαν φέτος στη διεθνή βοήθεια, ιδιαίτερα από τις ΗΠΑ, οι οποίες ήδη επηρεάζουν τις δράσεις του 2025, σύμφωνα με το ΑΠΕ – ΜΠΕ.

Ο Νγκαμίτζε προειδοποιεί ότι η «υποχρηματοδότηση… ενέχει προφανή κίνδυνο, μια μαζική και ανεξέλεγκτη αναζωπύρωση της νόσου». Όπως προσθέτει, νέες θεραπείες, εξελιγμένα διαγνωστικά εργαλεία και τα πρώτα εμβόλια έχουν προσφέρει αισιοδοξία, ωστόσο η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από το κατά πόσο φτάνουν έγκαιρα στις κοινότητες που κινδυνεύουν περισσότερο — ευθύνη που βαραίνει τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς χρηματοδότες.