Πέθανε ο Στέφανος Χατζηγιάννης

Σε ηλικία 91 ετών έφυγε από τη ζωή ο ομότιμος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Στέφανος Ι. Χατζηγιάννης, μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης ελληνικής Ιατρικής.
Η κηδεία του θα τελεσθεί την Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2025, στις 11:00 π.μ., στο Κοιμητήριο Παπάγου, όπου συγγενείς, φίλοι και μαθητές του θα τον αποχαιρετήσουν.

Ο Στέφανος Χατζηγιάννης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη και σπούδασε στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ, από όπου και αποφοίτησε, ανοίγοντας νωρίς τον δρόμο προς την ακαδημαϊκή σταδιοδρομία.
Μετά την απόκτηση της ειδικότητας στην Εσωτερική Παθολογία στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», εργάστηκε υπό τη διεύθυνση του καθηγητή και μετέπειτα ακαδημαϊκού Γ. Μερίκα, αποκτώντας στιβαρά κλινικά θεμέλια.

Στη συνέχεια, μετεκπαιδεύτηκε για δύο έτη στο Royal Free Hospital στο Λονδίνο (1967–68), τότε το πλέον διακεκριμένο κέντρο Ηπατολογίας διεθνώς.
Εκεί εργάστηκε υπό την διεύθυνση της Dame Sheila Sherlock, μιας από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες παγκοσμίως στον τομέα των ηπατικών νοσημάτων, εμπειρία που σημάδεψε την επιστημονική του πορεία.

Το 1970 εξελέγη υφηγητής Παθολογίας στην Ιατρική του ΕΚΠΑ, σηματοδοτώντας την αρχή μιας μακράς και δημιουργικής πανεπιστημιακής και νοσοκομειακής διαδρομής.
Από το 1973 έως το 1985 υπηρέτησε ως μέλος της Β΄ Πανεπιστημιακής Παθολογικής Κλινικής, για να αναλάβει στη συνέχεια τη διεύθυνσή της και του ομώνυμου εργαστηρίου στο Γ.Ν.Α. «Ιπποκράτειο» από το 1985 έως το 2001.

Πρωτοπόρος της Ηπατολογίας και δάσκαλος γενεών

Ο καθηγητής Στέφανος Χατζηγιάννης υπήρξε πρωτοπόρος κλινικός γιατρός και ερευνητής στον χώρο της Ηπατολογίας, με περισσότερες από 300 διεθνείς δημοσιεύσεις.
Το έργο του έχει δεχθεί πάνω από 37.000 αναφορές, με h-index 83, στοιχεία που αποτυπώνουν την έκταση της διεθνούς αναγνώρισης που έτυχε η έρευνά του.

Καθιέρωσε ουσιαστικά την Ηπατολογία ως αυτόνομο και δυναμικό πεδίο στη χώρα μας, διαμορφώνοντας τις βάσεις για τη σύγχρονη αντιμετώπιση των νοσημάτων του ήπατος.
Παράλληλα, υπήρξε δάσκαλος των περισσότερων Ελλήνων Ηπατολόγων, επηρεάζοντας άμεσα την κλινική πρακτική και την ακαδημαϊκή κουλτούρα των επόμενων γενεών.

Η συμβολή του, τόσο στη βασική όσο και στην κλινική έρευνα από τις αρχές της δεκαετίας του 1970, υπήρξε καθοριστική.
Το έργο του επηρέασε την ανάπτυξη διαγνωστικών και προληπτικών στρατηγικών, θεραπευτικών προσεγγίσεων και Πολιτικών Δημόσιας Υγείας για τις ιογενείς ηπατοπάθειες, στην Ελλάδα και διεθνώς.

Ως διευθυντής της Β΄ Παθολογικής Κλινικής στο «Ιπποκράτειο», συνέβαλε ώστε η κλινική να αναδειχθεί σε διεθνώς αναγνωρισμένο κέντρο αναφοράς.
Δεν περιορίστηκε μόνο στα νοσήματα του ήπατος, αλλά ενίσχυσε την κλινική και στα Γαστρεντερολογικά, Μεταβολικά, Αιματολογικά, Ογκολογικά, Ρευματολογικά και άλλα παθολογικά νοσήματα.

Η Β΄ Παθολογική Κλινική με το ομώνυμο εργαστήριο, υπό την εμπνευσμένη διεύθυνσή του, εκπαίδευσε γενιές φοιτητών Ιατρικής του ΕΚΠΑ.
Παράλληλα, προσέφερε σε ειδικευόμενους και ειδικευμένους γιατρούς τη δυνατότητα να συνδυάσουν κλινική πράξη και έρευνα, διαμορφώνοντας ένα γόνιμο περιβάλλον ακαδημαϊκής εξέλιξης.

Πολλοί από τους γιατρούς που εκπαιδεύτηκαν κοντά του κατέχουν σήμερα διακεκριμένες θέσεις σε πανεπιστημιακά κέντρα της Ελλάδας και του εξωτερικού.
Άλλοι υπηρετούν στο δημόσιο και ιδιωτικό σύστημα υγείας, μεταφέροντας καθημερινά στην πράξη τη σχολή σκέψης και την κλινική του φιλοσοφία.