Συγκλονίζει ο Γιάννης που βούτηξε για τον Σταυρό και έμεινε παράλυτος

Πέντε χρόνια έχουν συμπληρωθεί από τον σοβαρό τραυματισμό του Γιάννη Δαμιανού στην Αμάρυνθο, όταν βούτηξε ανήμερα των Θεοφανίων για να πιάσει τον Σταυρό και υπέστη κάταγμα στον αυχένα, σε ένα περιστατικό που τότε συγκλόνισε το πανελλήνιο. Σήμερα, πλέον καθηλωμένος σε αμαξίδιο, θυμάται ότι από την πρώτη στιγμή αντιλήφθηκε πως είχε παραλύσει και επισημαίνει πως «ο Θεός δεν είναι τιμωρός».

Ο Γιάννης, τότε 24 ετών, είχε κάνει τάμα να συμμετάσχει στην τελετή για χάρη του αδελφού του, ο οποίος έδινε μάχη με τη λευχαιμία. Ωστόσο, τα ρηχά νερά οδήγησαν σε μοιραίο χτύπημα, με αποτέλεσμα την τετραπληγία.

«Όλα έγιναν σε μια στιγμή»

Σε δηλώσεις του στον ΣΚΑΪ, περιγράφει ότι βούτηξε χωρίς να γνωρίζει πως ο βυθός ήταν ρηχός και χτύπησε με το κεφάλι. «Ένιωσα ένα μουδιάσμα σε όλο το σώμα και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Τότε κατάλαβα ότι κάτι πολύ σοβαρό είχε συμβεί», αναφέρει. Ο πατέρας του και οι φίλοι του έτρεξαν να τον βοηθήσουν, ενώ δεν υπήρχαν εμφανή εξωτερικά τραύματα, παρά μόνο η κάκωση στον αυχένα.

Σημειώνει ότι είχε αφιερώσει την προσπάθεια στον αδελφό του. Ένα χρόνο αργότερα, εκείνος βούτηξε συμβολικά στη θέση του, τιμώντας το τάμα του Γιάννη με τον δικό του τρόπο.

Η μάχη στην εντατική και η δύσκολη ανάκαμψη

Ο Γιάννης πέρασε 55 ημέρες στη ΜΕΘ, λόγω χημικής πνευμονίας από θαλασσινό νερό που εισέπνευσε την ώρα του ατυχήματος. Συνολικά παρέμεινε στο νοσοκομείο έναν χρόνο. Παρά τις δυσκολίες, όπως λέει, δεν ένιωσε ποτέ θυμό απέναντι στον Θεό: «Δεν ρώτησα ποτέ γιατί. Ήταν μια άτυχη στιγμή. Ο Θεός δεν τιμωρεί».

Στο πλευρό του βρίσκεται η σύντροφός του Μαρία, με την οποία παντρεύτηκαν δύο χρόνια μετά. Ο ίδιος αναγνωρίζει τη δύναμη που χρειάστηκε και για τους δύο: «Το σοκ το ζήσαμε μαζί. Δεν είμαι μόνο εγώ στο αμαξίδιο – το περνάμε ως ομάδα».

Ο Γιάννης εξέφρασε ευγνωμοσύνη για την υποστήριξη που έλαβε από τον κόσμο, τονίζοντας πως το κρατικό επίδομα αναπηρίας δεν είναι αρκετό για τις βασικές ανάγκες.

«Στη ζωή έχω κερδίσει»

Παρά τις δυσκολίες, ο Γιάννης επιλέγει να συνεχίσει με αισιοδοξία: «Μπορεί να υπάρχουν στιγμές που λυγίζεις, όμως σηκώνεσαι. Στη ζωή νιώθω ότι έχω κερδίσει – όχι πως έχω χάσει».