Αυτή είναι η ταινία που καθιέρωσε τη Μπριζίτ Μπαρντό ως σύμβολο ελευθερίας

Η Μπριζίτ Μπαρντό απέκτησε παγκόσμια φήμη μέσα από την ταινία «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» του Ροζέ Βαντίμ, που κυκλοφόρησε το 1956 και στην Ιταλία δύο χρόνια αργότερα με τον τίτλο «Piace a troppi». Η ταινία προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, κυρίως λόγω της εμβληματικής σκηνής όπου η Μπαρντό χορεύει μάμπο με ατημέλητα μαλλιά και φούστα σκισμένη μέχρι τον μηρό, συνδυάζοντας αθωότητα και πρόκληση.

Η σκηνή θεωρήθηκε προάγγελος της σεξουαλικής απελευθέρωσης στη συντηρητική δεκαετία του ’50, χωρίς όμως η ίδια η Μπαρντό να την αντιμετωπίζει ως προσωπικό μανιφέστο. Σε συνέντευξη για την 60ή επέτειο της ταινίας, περιέγραψε το Σεν-Τροπέ της εποχής ως «ένα αυθεντικό χωριό, μακριά από τα μανιώδη πλήθη, γεμάτο γοητεία, ψαράδες και νότιο ιδίωμα». Ανέφερε επίσης ότι δυσκολευόταν να αποχωριστεί τον Ροζέ Βαντίμ, τον πρώτο από τους τέσσερις συζύγους της.

Η Μπαρντό υποδύθηκε τη Ζιλιέτ, μια ελεύθερη και ανέμελη έφηβη που γοητεύει τρεις άνδρες, με τους οποίους αλληλεπιδρά ισότιμα, κάτι πρωτοφανές για τον γαλλικό κινηματογράφο της εποχής. Η αντίδραση ήταν άμεση, με ηθικολογικούς κύκλους να ζητούν λογοκρισία σκηνών, ενώ η ίδια η Μπαρντό εξελίχθηκε σε πρότυπο για χιλιάδες γυναίκες.

Ο Ροζέ Βαντίμ τόνισε ότι η ηθοποιός και εκτός οθόνης εξέπεμπε την ίδια ελευθερία με τη Ζιλιέτ: «ένα κορίτσι απαλλαγμένο από ενοχές και κοινωνικά ταμπού». Η ιστορικός φεμινισμού Φρανσουάζ Πικ χαρακτήρισε τη Μπαρντό «ισχυρό σύμβολο σε μια περίοδο ασκητισμού, που τάραξε τα νερά και μίλησε άμεσα στις γυναίκες της εποχής».

Ακόμη και δεκαετίες αργότερα, η Μπαρντό αντιμετώπιζε με χιούμορ το σκάνδαλο που είχε προκαλέσει η ταινία, δηλώνοντας ότι «στο τέλος, δεν υπάρχει τίποτα σοκαριστικό», αναφερόμενη στη σκηνή του μάμπο που την μετέτρεψε σε διαχρονικό σύμβολο ελευθερίας.