Σπύρος Παπαδόπουλος: «Πάσχω από…» — Η εξομολόγηση που συγκλονίζει

Ο αγαπημένος ηθοποιός και παρουσιαστής ανοίγεται με λόγια που χτυπούν ευαίσθητες χορδές. Περιγράφει τον τρόπο που βλέπει τη ζωή μετά από δεκαετίες δουλειάς, τις εμμονές και τις προτιμήσεις του, αλλά και τον κώδικα αξιών που τον κρατά προσγειωμένο, την ώρα που οι ρυθμοί γύρω του αλλάζουν ασταμάτητα.

Στην καρδιά της εξομολόγησης βρίσκεται η ειλικρινής παραδοχή: «Πάσχω από παρελθοντολαγνεία.» Δεν το λέει για εντυπωσιασμό, αλλά ως πυξίδα που εξηγεί τις επιλογές του, τη νοσταλγία για εποχές με πιο απλές συντεταγμένες, και μια καθημερινότητα όπου η εμπιστοσύνη χτιζόταν με μικρές, σταθερές πράξεις.

Η σχέση του με τον χρόνο είναι συγκεκριμένη, σχεδόν πειθαρχημένη. «Προτιμώ τον εαυτό μου είκοσι χρόνια νεότερο. Αλλά αν είχα ένα κουμπί που, με το πάτημα του, θα μπορούσα να διαλέξω μια εποχή, θα πήγαινα πολύ πιο πίσω. Τότε που οι μπακάληδες και οι μαραγκοί είχαν το μολύβι πίσω από το αφτί. Πάσχω από παρελθοντολαγνεία.» Η εικόνα είναι γήινη, χειροποίητη, και φανερώνει τον δικό του τρόπο μέτρησης της αξίας.

Η προσκόλληση σε εκείνες τις δεκαετίες δεν είναι άρνηση του σήμερα, αλλά τρόπος να κατανοεί το παρόν. «Είμαι κολλημένος στη δεκαετία του 1960. Δεν ονειρευόμουν και δεν ονειρεύομαι.» Ο αυτοσχεδιασμός της νιότης του έγινε μηχανισμός επιβίωσης και, σήμερα, μέθοδος να κρατά το βλέμμα χαμηλά και καθαρό, μακριά από μεγάλες εξαγγελίες που δεν αντέχουν στο φως.

Η φιλοσοφία του για το αύριο είναι κρυστάλλινη. «Έχω μάθει να μην ασχολούμαι με το μέλλον. Διαχειρίζομαι το παρόν, την πραγματικότητα και – όσο και αν ακούγεται μοιρολατρικό – αφήνω τη ζωή να κάνει παιχνίδι. Ποντάρει η ζωή και εγώ λέω ‘‘μέσα’’ ή ‘‘πάσο’’.» Μια στάση που συνταιριάζει την ωριμότητα με την αποδοχή, χωρίς να χάνεται το προσωπικό μέτρο.

Αποτίμησή του για τη γενιά του: δούλεψε από νωρίς, σκληρά, με απαιτήσεις από τον εαυτό και τους γύρω. Οι ώρες στη δουλειά έγιναν «προίκα ζωής», ένα φίλτρο που του επιτρέπει από δύο κουβέντες να ξεχωρίζει ποιος έχει παλέψει πραγματικά, ποιος έχει μάθει να στέκεται ακόμη και όταν φυσάει αντίθετος αέρας.

Σε αυτό το πλαίσιο, η κριτική του στις νεότερες συνήθειες είναι ήπια αλλά σαφής. Η υπερπροστασία, λέει, εγκλωβίζει. «Κάναμε το λάθος, ακριβώς επειδή εμείς τραβήξαμε όλα αυτά, να κλείσουμε τα παιδιά σε ένα σελοφάν.» Ο στίβος έξω δεν χαρίζεται, «θέλει τρέξιμο», απαιτεί πρωτοβουλία, κόπο, αντοχή, και λιγότερο φόβο απέναντι στις δοκιμές.

Δεν υπάρχει θριαμβευτισμός στα λόγια του, μόνο η ανάγκη να ειπωθούν πράγματα που σπάνια προλαβαίνουμε να αρθρώσουμε. Να υπενθυμιστεί ότι η αλήθεια χτίζεται με επανάληψη, πειθαρχία και πίστη ότι η ζωή κερδίζεται κάθε μέρα από την αρχή, χωρίς μεγάλα σχήματα, χωρίς περιττά στολίδια.

Από αυτή την εξομολόγηση μένει ένα αποτύπωμα συνέπειας. Ο άνθρωπος που έμαθε να αυτοσχεδιάζει για να αντέχει, σήμερα επιμένει στο παρόν, κοιτάζει πίσω χωρίς να παγιδεύεται, και ορίζει την αξιοπρέπεια ως καθημερινή πράξη, όχι ως θεωρία που φοριέται περιστασιακά.