Θρήνος στον παλιό ελληνικό κινηματογράφο: Η ηθοποιός που όλοι θυμούνται, αλλά λίγοι ήξεραν πώς έφυγε

Η Καίτη Πάνου υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φιγούρες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, από εκείνες που δεν χρειάζονταν πρωταγωνιστικό ρόλο για να μείνουν αξέχαστες.
Με τη ζεστή, λαϊκή της παρουσία και τη θεατρική της στόφα, κατάφερε να συνδεθεί με γενιές θεατών που την αναγνωρίζουν ακόμα και σήμερα σε κάθε της εμφάνιση.

Γεννημένη στην Αθήνα τη δεκαετία του 1930, έδειξε από μικρή ότι είχε έφεση στη σκηνή και στην υποκριτική.
Παρακολούθησε μαθήματα θεάτρου, μπήκε σε ερασιτεχνικές και επαγγελματικές ομάδες και σιγά σιγά βρέθηκε από τις πρόβες στα παρασκήνια των πρώτων γυρισμάτων της καριέρας της.

Τη δεκαετία του ’50 και του ’60, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος γνώριζε την «χρυσή εποχή» του, η Καίτη Πάνου άρχισε να εμφανίζεται συστηματικά στη μεγάλη οθόνη.
Συμμετείχε σε πολλές παραγωγές της περιόδου, σε κωμωδίες και δραματικές ταινίες, δίπλα σε πρωταγωνιστές που σημάδεψαν το ελληνικό σινεμά.

Συνήθως ενσάρκωνε λαϊκές, καθημερινές γυναίκες με έντονο ταμπεραμέντο, δίνοντας στις σκηνές μια αυθεντικότητα που δύσκολα ξεχνιόταν.
Ακόμα και όταν ο ρόλος της ήταν μικρός, η παρουσία της «γέμιζε» το κάδρο και άφηνε πάντα μια ζεστή, ανθρώπινη αίσθηση στον θεατή.

Παράλληλα με τον κινηματογράφο, η Πάνου δεν εγκατέλειψε ποτέ το θέατρο, που αποτελούσε για εκείνη σταθερή πηγή δημιουργικής έκφρασης.
Συνεργάστηκε με σημαντικούς σκηνοθέτες και ηθοποιούς, συμμετέχοντας σε παραστάσεις όπου το ταλέντο της φαινόταν ακόμη πιο έντονα, μπροστά σε ζωντανό κοινό.

Όσοι τη γνώρισαν από κοντά κάνουν λόγο για μια σεμνή, χαμηλών τόνων καλλιτέχνιδα, με βαθιά αγάπη για τη δουλειά της και πραγματικό σεβασμό προς το κοινό.
Δεν κυνήγησε ποτέ τη δημοσιότητα με κάθε κόστος, προτιμώντας να αφήνει τους ρόλους και τη δουλειά της να μιλούν γι’ αυτήν.

Στα επόμενα χρόνια της ζωής της απομακρύνθηκε σταδιακά από τα φώτα, επιλέγοντας μια πιο ήσυχη καθημερινότητα.
Παρέμεινε όμως συνδεδεμένη με ανθρώπους του χώρου, παλιούς συναδέλφους και φίλους, κρατώντας ζωντανές τις μνήμες μιας άλλης εποχής για το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.

Το τέλος για την Καίτη Πάνου ήρθε ξαφνικά και ήρεμα, στο διαμέρισμά της, όπου υπέστη ανακοπή καρδιάς.
Η είδηση του θανάτου της σκόρπισε θλίψη σε όσους θυμόντουσαν την προσφορά της, αλλά και σε εκείνους που μεγάλωσαν βλέποντάς την στις ταινίες της κλασικής φιλμογραφίας.

Απεβίωσε στο σπίτι της και κηδεύτηκε στις 20 Μαΐου 2008 στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών, σε κλίμα συγκίνησης.
Παρότι τα τελευταία χρόνια είχε μείνει μακριά από τη μεγάλη δημοσιότητα, η συμβολή της στον παλιό, κλασικό ελληνικό κινηματογράφο παραμένει πολύτιμη και τιμημένη από όλους όσοι αγαπούν εκείνη την αυθεντική εποχή του σινεμά.

Η Φίνος Φιλμ και άλλα αρχειακά υλικά συνεχίζουν μέχρι σήμερα να «ξανασυστήνουν» την Καίτη Πάνου στο νεότερο κοινό.
Κάθε φορά που προβάλλεται μια ταινία της, ξυπνούν μνήμες ενός κινηματογράφου που βασιζόταν στη φυσικότητα, στο ταλέντο και σε ηθοποιούς σαν εκείνη.