Λύγισε ο Λιάγκας μιλώντας με τον Πλακιά: «Νίκο, είναι σαν να είχα κι εγώ άνθρωπο στο τρένο»

Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές της φετινής τηλεοπτικής σεζόν εκτυλίχθηκε στο «Πρωινό» του ANT1, όταν ο Γιώργος Λιάγκας μίλησε ζωντανά με τον Νίκο Πλακιά, τον πατέρα που έχασε τις δύο κόρες του και την ανιψιά του στο τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών. Ο γνωστός παρουσιαστής, εμφανώς φορτισμένος, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του στο τέλος της συνέντευξης, κάνοντας όλους να λυγίσουν μαζί του.

Η συζήτηση είχε ξεκινήσει με αφορμή την τροπολογία που αφορά το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη και τη διαχείριση του χώρου, ωστόσο σύντομα εξελίχθηκε σε μια βαθιά ανθρώπινη στιγμή τηλεοπτικής εξομολόγησης. Ο Νίκος Πλακιάς, με λόγια γεμάτα πόνο αλλά και αξιοπρέπεια, μίλησε για τη μνήμη των παιδιών του και για τη συνεχιζόμενη μάχη των οικογενειών των θυμάτων να δικαιωθούν.

Καθώς η συζήτηση έφτανε στο τέλος της, ο Γιώργος Λιάγκας απευθύνθηκε συγκινημένος προς τον καλεσμένο του και είπε: «Νίκο, θέλω να σε ευχαριστήσω πολύ και θέλω να σου πω ότι έτσι λειτουργώ δυόμιση χρόνια, σαν να είχα κι εγώ δικό μου άνθρωπο μέσα στο τρένο». Τα λόγια του βγήκαν με δυσκολία, με τη φωνή του να σπάει, ενώ για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή στο πλατό.

Το κοινό, αλλά και οι συντελεστές της εκπομπής, συμμερίστηκαν τη συγκίνηση της στιγμής. Η ειλικρίνεια του Λιάγκα και η δύναμη ψυχής του Νίκου Πλακιά δημιούργησαν μια από τις πιο δυνατές τηλεοπτικές εικόνες των τελευταίων μηνών, θυμίζοντας πως η τραγωδία των Τεμπών εξακολουθεί να πληγώνει την ελληνική κοινωνία βαθιά.

Ο Νίκος Πλακιάς, με τη σταθερή παρουσία του στα μέσα ενημέρωσης, έχει αναδειχθεί σε φωνή των οικογενειών που ζητούν δικαίωση για το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες νέους ανθρώπους. Η παρέμβασή του στην εκπομπή του ANT1 ήρθε να υπενθυμίσει ότι, πίσω από κάθε νομική εξέλιξη και κάθε πολιτική συζήτηση, υπάρχουν αληθινοί άνθρωποι, συντετριμμένες οικογένειες και πόνος που δεν ξεχνιέται.

Η φράση του Γιώργου Λιάγκα «είναι σαν να είχα κι εγώ άνθρωπο στο τρένο» αποτυπώνει ίσως καλύτερα από οτιδήποτε άλλο το συλλογικό πένθος που νιώθει ακόμη η χώρα. Μια φράση που μετατράπηκε σε σύμβολο ενσυναίσθησης και σεβασμού προς τις οικογένειες των θυμάτων, επιβεβαιώνοντας ότι η τραγωδία των Τεμπών δεν έχει σβήσει από τη μνήμη κανενός.