Ούτε τόνος, ούτε σολομός: ποια «κλασικά» ψάρια κρύβουν υδράργυρο

Μια πρόσφατη επιστημονική ανάλυση φέρνει στο προσκήνιο την κρυφή πλευρά ορισμένων «καθημερινών» ψαριών που καταλήγουν συχνά στο ελληνικό τραπέζι. Το συμπέρασμα είναι σαφές: όταν η κατανάλωση ξεπερνά το μέτρο, μπορεί να αυξηθεί η έκθεση σε μεθυλυδράργυρο — μια νευροτοξική μορφή υδραργύρου που συσσωρεύεται στην τροφική αλυσίδα.

Τα μεγαλύτερα και θηρευτικά ψάρια συγκεντρώνουν υψηλότερες ποσότητες, γιατί τρέφονται με άλλα θαλάσσια είδη. Στο μικροσκόπιο μπήκαν και «δικά μας» ψάρια: ο μπακαλιάρος άνω του ενός κιλού βρέθηκε με αυξημένες συγκεντρώσεις — ειδικά αν καταναλώνεται μαγειρεμένος περισσότερες από μία φορές την εβδομάδα. Προσοχή και στη σαφρίδα μεγάλου μεγέθους: η πολύ συχνή κατανάλωση (π.χ. ψητή πάνω από πέντε φορές την εβδομάδα) ανεβάζει σημαντικά τη δυνητική πρόσληψη μεθυλυδραργύρου.

Στον αντίποδα, πιο «ασφαλείς» επιλογές φαίνεται να είναι ο cod (βακαλάος του Ατλαντικού), οι σαρδέλες και το χταπόδι, που λόγω θέσης χαμηλότερα στην τροφική αλυσίδα συσσωρεύουν λιγότερο υδράργυρο. Το μήνυμα των ειδικών δεν είναι αποχή, αλλά ισορροπία: ποικιλία ειδών, μέτρο στις μερίδες, εναλλαγές μέσα στην εβδομάδα και ιδιαίτερη φροντίδα για παιδιά, εγκύους και όσους καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες θαλασσινών.

Η μεγάλη εικόνα παραμένει θετική: τα ψάρια είναι πολύτιμη πηγή πρωτεΐνης, ω-3 και ιχνοστοιχείων. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η επιλογή του είδους, η συχνότητα και το μέγεθος μερίδας. Με έξυπνες αντικαταστάσεις (π.χ. σαρδέλα αντί μεγάλου θηρευτή, ποικιλία θαλασσινών μέσα στην εβδομάδα) ελαχιστοποιούμε κινδύνους και κρατάμε όλα τα οφέλη.